Dlaczego ryczałam jak bóbr

Wiecie, wzrusza mnie starość.
Kiedy wracaliśmy jesienią z Krakowa, zatrzymaliśmy się na stacji benzynowej. Musiałam skorzystać z toalety. Gdy weszłam do przedsionka toalety dla pań, ujrzałam staruszka, stojącego przed jedną z kabin. "Biedak, pewnie pomylił toalety" - pomyślałam. Staruszek był elegancko ubrany, w beżową marynarkę, krawat. Miał okulary w grubej oprawie. Cały wyglądał uroczo, jak prawdziwy dziadzio z filmu dla dzieci.
Na mój widok od razu się uśmiechnął i mówi:
- Nie nie, nie pomyliłem. Czekam na kogoś.
Uśmiechnęłam się rozbrojona jego szczerym rozbawieniem i przesympatycznym wyrazem twarzy. Jaki kochany..- pomyślałam..
Weszłam do kabiny i słyszę znów jego głos:
- I jak? Radzisz sobie? Pomóc ci? Masz się czego trzymać?
Podobnych pytań padło jeszcze kilka. Boże, jaki troskliwy.. Wzruszyło mnie to.
Wyszłam z kabiny. I tu już przepadłam z kretesem.
Co widzę?
Stoją oboje przy umywalkach. Dziadeczek i jego żona. Stareńka taka..jejuniu..jakby ze sto lat miała... Ale piękna, tak jak on. Elegancka bluzka otulała chudziusieńkie ramiona, a spódnica zwiewnie kołysała się nad stopami. Włosy miała - Oczywiście - upięte w klasyczny kok, tzw. banan. Na twarzy mnóstwo zmarszczek, które jakby nadawały wykończenia jej mądremu spojrzeniu.
I stoją tak. Ona roztrzęsiona, próbująca obsłużyć nowoczesne tałatajstwo do mycia rąk. Chwiała się lekko na nogach, ale dziadzio ją przytrzymywał. Podawał mydło, ręczniki. Oboje w tej swojej niezdarności uśmiechnięci, jakby do granic szczęśliwi..Biła od nich taka miłość, która wręcz onieśmielała..
Stałam w ciszy, umyłam ręce. Później wyszłam z toalety i wsiadłam do samochodu. I pękłam.
Rozpłakałam się tak bardzo, że nie mogłam pohamować łez. Radek spytał co się stało, ale nie potrafiłam wydusić z siebie słowa. Ryczałam tak w ciszy z piętnaście minut. Piszę "ryczałam", bo inaczej nie da się tego określić. W gardle ścisnęło mnie tak bardzo, tak mocno, że........
Gdy już złapałam oddech, powiedziałam Radkowi.
- Boże, myślałem, że coś ci się stało. Z siebie tu wychodzę już..- skwitował w nerwach, czemu się wcale nie dziwię.
O czym myślałam? Co czułam?
Współczucie, ale przede wszystkim ogromny podziw, a może i... zazdrość..? Bo zastanawiałam się, czy i mnie, nam, będzie dane doświadczyć tak wiecznej miłości..
Chyba jeszcze nic nigdy nie wzruszyło mnie tak dogłębnie. Byli, są, cudowni. Takich chwil i w takim wieku życzyłabym sobie samej i każdemu z Was z osobna. Bo nie ma większego szczęścia ponad to, które objawia się tak wielkim przywiązaniem dwóch osób do siebie, tak wielkim oddaniem i tak silną miłością...

Uśmiech posyłam wszystkim zakochańcom. Zarówno młodym, jak i tym starym. ;)

♥️♥️