27 maja 2019

Być jej mamą

   Bycie mamą to fajna sprawa. Bycie mamą Julki, to sprawa fantastyczna.

   Kiedy rozpoczynałam przygodę z blogiem, Jula miała zaledwie dwa latka. Pamiętacie jej zdjęcia..?? :) Biegało to to po domu z biszkoptem w ręce, zafascynowane rybką Nemo czy innym Cliffordem.. Od zawsze była dzieckiem, które zna zasady. Tego ją uczyliśmy. NIGDY nie miałam kłopotu z wyrzucaniem rzeczy z szaf, z niszczeniem ścian, czy chodzeniem po meblach. Nasza konsekwencja w mądrym, tak myślę, wychowaniu, przyczyniła się do spokoju ducha. Kłopotów z zachowaniem nie było.
Julka rosła, przechodząc przez te wszystkie dziwne i mniej dziwne etapy, przez które każde dziecko przejść musi. Okresy buntu, wypróbowywania naszej cierpliwości, eksperymentowania z pasjami. Wszystko to jednak jakoś tak lekko szło.. bez wyraźnych wzlotów, czy powodów do niepokoju.

   Dziś jest nastolatką.
Rany, jak ja czekałam na ten moment, kiedy już będę mogła z nią porozmawiać na "poważniejsze" tematy, tak jak z dużą dziewczyną... ;) I teraz tak właśnie jest. Nie raz nie dwa zaskakuje mnie rozsądkiem, posiadaniem własnego zdania, stylu. I choć popełnia błędy, to duma mnie rozpiera, że ona... fajna jest taka.. Czuję w głębi serca, że odwaliliśmy kawał dobrej roboty z tym wychowaniem. Pewnie ma coś tam za skórą, jakieś tajemnice ukryte i zdarza jej się zachować w sposób matczynonieakceptowalny, ale.. sądzę, że każdy dzieciak tak ma. Ba, każdy człowiek dorosły tak ma. Ale..niech uczy się na własnych błędach. Niech doświadcza życia. Ono samo weryfikuje pewne sprawy z czasem.

   Uwielbiam z nią przebywać.
I kocham momenty, gdy wpada do pokoju zaśmiewając się do łez krzycząc: "mamuś, ten film jest rewelacyjny, ta wiewióra jest bezbłędna!!" I to, jak przygląda mi się, gdy maluję, po czym mówi: "lubię patrzeć, jak malujesz, jesteś wtedy taka słodka".. i cmoka mnie w policzek mocno. I kiedy dziesięć razy pyta mnie, czy wszystko w porządku, gdy skurczę się z powodu bólu pleców..

   Obecnie trwa jeden z fajniejszych etapów w naszym życiu, bo tak się złożyło, że jako pedagog specjalny, jestem nauczycielem w jej klasie. Śmiechu jest co nie miara, bo wygłupiamy się czasem, "strzelamy" do siebie głupie miny na lekcjach.. Ja wiwatuję podskakując z radości ilekroć nauczyciel pomyli jej imię z moim i rzuci, że Kaśka dostaje szóstkę z gry na flecie.. ;) Rok szkolny zbliża się ku końcowi, z żalem pożegnam ten jakże interesujący czas.. Będzie co wspominać  :)))



   Bycie mamą to jedno z najpiękniejszych doświadczeń. I choć bywa czasami trudne, to i tak nic nie dorówna uczuciom, których doznajesz, przeglądając się w swojej córce niczym w zwierciadle, na którego dnie dostrzegasz ciepło, miłość, dobro i ogromną wrażliwość.
I nie prawda, że w dzisiejszych czasach niedobrze być wrażliwym. Ktoś, kto wrażliwością epatuje, w końcu w życiu zaczyna się podobnymi ludźmi otaczać, a takich osób (ja nazywam nas "wyjętymi z innej czasoprzestrzeni") jest, w moim mniemaniu, wiele.


Ponad wszystko na świecie.
Kocham.
♥️


8 maja 2019

Tu coś stuknie, tam coś odpadnie..

   Aaa.. nie mam już sił się tym wszystkim przejmować.
Z panem domu osiągnęliśmy ten etap zmęczenia/przeciążenia/wyczerpania, że jest nam już wszystko jedno. Że karnisze lecą ze ścian pod moimi zasłonami, które - naturalnie, przy tak wysokim wnętrzu, są za krótkie. Że nadal nie mamy wody w umywalce. Że materac kupiony przez internet to jakaś porażka. Że....
Pierwszy raz nie wyrobiłam się na kiermasz w Święto Bzów w Siedlisku. Pojechałam tam tylko na chwilę, na spacer zaledwie, bo wystawić nie miałam co. Pracownia jeszcze nie gotowa, bo nadal mieści przeprowadzkowy arsenał. Nie ma gdzie tego tałatajstwa pochować, bo szafek kuchennych brakuje. Leży więc to wszystko w czarnych worach, niczym zakitrane zwłoki, spiętrzone, w pracowni nawiedzonej miłośniczki mrocznego kino-noir..
Nie mam już sił się przejmować.
Kiedyś zapewne biegałabym jak poparzona, by wszystko na teraz, na raz, na już..!! Teraz nie. Na wszystko przyjdzie czas, powtarzam sobie jak mantrę.


   Za nami święta. Bez święcenia koszyczka (pierwszy raz w życiu), bez dekoracji. Nie zdążyłam. Nic to. Rodzina w drugi dzień wpadła z całym arsenałem potraw świątecznych. Kochani są.
Staram się nie wariować i przede wszystkim dbać o swój spokój ducha i zdrowie. Nic ponad to.


   Za mną krótka parapetówka, na którą zaprosiłam, w dość..hmm..nazwijmy to "problematycznym" okresie, koleżanki z pracy. Ot, żeby się trochę odprężyć, pogadać o niczym. Odwiedziły mnie licznym gronem (w zasadzie nie byłam pewna ile z nich przyjdzie, więc zaskoczona biegałam co chwilę do domofonu i z zaskoczeniem witałam kolejne napływające kobietki, normalnie scena rodem z Hobbita ;)))) ). I choć zastrzegłam, że żadnych prezentów, a jeśli już, to ziółko na werandę, uraczyły mnie i jednym, i drugim. Szalone, ale strasznie fajne babeczki. Jestem Wam niezmiernie wdzięczna (może przeczytacie ) ❤️<3 nbsp="" p="">


   Mieszkamy tu już kilka tygodni. Wczoraj byliśmy w poprzednim mieszkaniu. Czy było mi tęskno..? O dziwo nie. Wewnętrznie czuję, że to już nie mój Dom. Już wiem, że to przestrzeń, która za chwilę stanie się domem dla kogoś nowego. A mój Dom będzie Tutaj. Piszę "będzie", bo jeszcze nie jest. Jeszcze nie czuję. Jeszcze nie wracam tu, jak do mojego kochanego domu. To chyba kwestia czasu. Albo i zmian, które muszę wprowadzić, by w pełni poczuć, że jest po naszemu.
A chciałabym, by w przyszłości to mieszkanie było prawdziwym domem z tradycją. Ciepłym, przytulnym. Pachnącym drewnem, domowymi wypiekami. Azylem, dającym poczucie bezpieczeństwa i szczęścia.








   Na pocieszeństwo w chwilach przeprowadzki, udałam się na targ staroci. Wystarczyło mi wyszperać dzban z Wałbrzycha, za 10zł. Piękny, w idealnym stanie. Od razu lepiej..



   Poniżej mebel, który przywieźliśmy ze sklepu z antykami. Kupiłam go, by przełamać styl ikeowskiej kuchni, jednak nic a nic mi tam nie pasował. Wolę zrobić więcej szafek z blatem roboczym, a staroć kiedyś jakiś przytargam i zawieszę na ścianie. Pomocnik ze zdjęcia stanął w salonie. Tu go bardziej widać. Marzy mi się do kompletu kredens w podobnym stylu. Kiedyś może..







   Mamusine obrusy pięknie mi się tu prezentują. Przydałby się kolor na ścianach, by pięknie odbijały się na ich tle. Póki co cieszę się światłem. To ogromna różnica dla nas, dotychczas mieszkaliśmy we wnętrzach usytuowanych od północy. Teraz mamy salon od południa, więc przecieramy oczy i przyzwyczajamy wzrok ;)




   Kuchni nie lubię. Naukładałam tu bolesławców, włocławków.. ale nie pasują mi tu. Nie podoba mi się. Chyba ta kuchnia ich też nie lubi i czeka na inny koncept. Muszę to przetrawić. Bo kuchnia podobać się musi. Tu musi się chcieć przebywać. Póki co, omijam szerokim łukiem.


   Cieszę się, że tak licznie mnie odwiedzacie. Jeśli macie jakieś rady etc., piszcie śmiało.

Jutro jadę na wieś. Zapuszczona tej wiosny, a jakże. Ale i na nią przyjdzie czas.

Udostępnij