Co z tą sałatą...??

   Mam w ogrodzie krzewuszkę, wiecie...? ;)))))))))))))))))
Tak poważnie, bardzo Wam dziękuję, szanowne ogrodniczki. Bez Was pewnie musiałabym przewertować kilkanaście leksykonów, by dowiedzieć się, co rośnie wokół mojego domku ;) Nie znam się jeszcze na drzewach, krzewach i kwiatach, bo i po co się miałam znać wcześniej.. Moja wiedza kończyła się na na tym jak dbać o pelargonie rosnące na balkonie i kiedy przycinać pnącza. Teraz szkolę się szerzej, co by mi to wszystko zielone za płotem nie uschło. Dziękuję za podpowiedzi i wskazówki.

   Powiem Wam dziś, a raczej napiszę, jak kończy się ogrodniczenie takiego świeżaka w temacie uprawy warzywnika, jak ja. Otóż kończy się tak, że liście sałaty wozi się do domu w workach na śmieci.
Sadząc warzywa i zioła uczyłam się. Jak to robić, kiedy. Pomagały mi w tym mama i teściowa, które miały ubaw po pachy. Bo nie dość, że nie wiem co i jak robić, to jeszcze myliłam pojęcia (myliłam; teraz już tego nie robię, bo mam doświadczenie, ha!!). Kiedy mówiłam "sadzę te ziarenka", zaraz zza pleców słyszałam głos mamy: "sieję, nie sadzę". I bardzo dobrze. Jeśli mam być ogrodnikiem, to porządnym, a nie podróbą jakąś, jak ten aromat z powieści Grocholi, "idiotyczny z naturalnym".. .
No i posiałam sobie tak intuicyjnie co nieco. Rzodkiewkę wyrzuciłam niestety, bo cała robaczywa. W jej miejsce mama wsadziła fasolkę. No a sałatę to posadziłam tak obficie, że teraz nie nadążam za zbiorami. Niby mało się wydawało, gdy kupowałam sadzonki... . Lubię ją, owszem, ale w takiej ilości to ja sałaty Nigdy nie jadłam. Jedno jest pewne. Jeśli (nie daj Panie) wybuchnie wojna, sałaty mi na pewno nie zabraknie. Armagiedon mi nie grozi.

   I rosną sobie te moje zieloniuchne... a ja chodzę i gadam do nich i dziękuję, że tak pięknie rosną. Zioła nie wszystkie wzeszły. W sumie nie ubolewam jakoś strasznie, gdyż i tak nie pamiętam gdzie co posiałam.. (kolejna cenna nauka: PODPISYWAĆ!!) Coś mi wyszło za lubczykiem, ale co to to ja za Chiny ludowe..... Ale poczekam, aż podrośnie i po zapachu poznam. Być może.
 W każdym razie cudownie jest móc skrobnąć sobie do obiadu coś z własnego warzywnika. Ostatnio gotowałam zupę na własnej botwince -ach.......!!

Podsumowując: lekcja nr 1: - nie sadzić sałaty w ilości jak dla armii

                                              - podpisywać gdzie co sieję

                                              - w przyszłości zrobić warzywnik na podwyższeniu, by ułatwić sobie pracę, a rzodkiew siać w donicach, by wyprzedzić robactwo i zjeść ją pierwszemu.

   W domu czasami też sieję zielone. Stawiam na kiełki, bo zioła u nas w mieście się nie sprawdzają.. W mieszkaniu mamy za mało słońca, a na balkonie nie sadzę ze względu na kurz i pobliską jezdnię. Kiełki uwielbiam i to nie tylko w okresie wielkanocnym...

Naczynie ceramiczne: Aleja Kwiatowa

   Idę do garów. Pichcenie kiedyś było niekoniecznie przyjemnym obowiązkiem. Teraz stało się odskocznią, sposobem na odprężenie. Lubię to.
Trzymajcie się ciepło!! :)

   Weekend spędziliśmy na wsi. Chociaż nasz domek przypomina ruderę, przez którą przeszło tornado, miło było się napić kawy w ogrodzie wśród ptasich treli i pierwszych promieni słońca. Ba, wreszcie się trochę opaliłam!! (dotychczas nie miałam gdzie).

   Niedawno zrzuciliśmy strych. Zlikwidowaliśmy prawie cały. W domu brzydko pachniało stęchlizną, wilgocią i jeszcze czymś..bliżej niezidentyfikowanym ;)
Kiedy zaczęliśmy rozbierać górę, okazało się, że pod płytami na podłodze wysypany był żwir. To z niego właśnie ten zapach.. Kiedyś ocieplano w ten sposób domy. Dziś nie do końca rozumiemy dlaczego tak budowano, choć z opowieści innych ludzi wiemy, że w trudnych czasach budowało się z tego, z czego się dało. No i oto efekt. Żwir i belki-sklejki. No właśnie..tu kolejna niespodzianka. Kiedy odsłoniliśmy belki stropowe, okazało się, że kilka jest tak spróchniałych, że same niemalże spadły na ziemię, a inne nie stanowią całości - są to belki łatane w połowie, zbite deskami. I w każdej belce milion gwoździ...
Prace budowlane wykonujemy sami. To znaczy mąż, ja i nasze mamy. Żadnych budowlańców. Niektórzy zapewne mają nas za wariatów, ale.. kiedy trzeba ciąć koszty i nie ma się cierpliwości do zrzędzących i niezadowolonych ludzi, to się buduje samemu ;) Ja jestem zaledwie pomocnikiem na zasadzie "przynieś, wynieś, pozamiataj", bo po wypadku dźwigać nie mogę, a plecy "wysiadają mi" po piętnastu minutach kucania nad chwastami... Ubolewam strasznie, bo uwielbiam demolkę i sama bym już tym młotem tam.. ale nie dam rady. Nawet wchodzenie po schodach jest od wypadku bolesne, więc odpuszczam. I przynoszę, wynoszę i pozamiatuję ;)))
(o ranyy...jak cudownie pada...i burza jaka wspaniała....!!!!!)

   Oprócz tego, że rozebraliśmy strych, zburzyliśmy też jedną ścianę. Była to ściana przy piecu i trzeba było się jej pozbyć, by zrobiło się miejsce pod nowy komin. Ze ściany odzyskaliśmy kilka cegieł. Będą pod budowę kominów. Jeszcze dokupimy gdzieś z rozbiórki jakieś milion dwieście... ;))
Uniknęliśmy póki co problemu z gruzem i żwirem, bo wszystko ląduje w piwnicy. Zasypujemy ją, bo jest bardzo mała i tak zawilgocona i nieprzyjemna, że nie było sensu jej zostawiać.

   Teraz w domku powstało jedno duże pomieszczenie - straszny kuchniosalon. Straszny, bo na środku stoi komin krzywy jak diabli (że on się jeszcze trzyma i jest szczelny...) i zniszczony niemożebnie.. no i teraz nad głowami mamy dach, obity od wewnątrz panelami powyginanymi niczym fale Dunaju. Widać też belki, które stanowiłyby doskonałe tło dla horroru jakiego.. ;) Ale.. póki co musi tak być. Jak dobrze pójdzie, za jakiś czas będziemy wymieniać dach, a jak wymienimy, to już będzie z górki.

   Na razie jest ciut strasznie. Nawet nowe koleżanki Julki nie bardzo chcą przekraczać próg domku ;)) Ale.. nie wszystko od razu. Dom ma się rodzić powoli, powolutku dojrzewać jak dobre wino ;)
 
   Wczoraj rano siedziałam przed domem w piżamie. Jak ja o tym marzyłam!! :)))) Piłam kawę i rozmyślałam, jak tu kiedyś będzie. Jak będzie wyglądał dom, weranda, ganek.. jak zaplanuję ogród.
W ogrodzie brakuje mi wysokich drzew i ciemnego koloru. Prawie wszystko, co rośnie po reprezentacyjnej części, jest jasno-zielone, takie jakby wypłowiałe w słońcu. Muszę to przełamać jakimiś krzewami w ciemnym kolorze. I posadzić kilka świerków, jodeł.. Teraz część, którą będziemy widzieć w przyszłości z salonu, jest taka jakaś...hmm...bez wyrazu trochę. Więc planuję, obmyślam...
Z moich roślinek, które posiałam wiosną, wzeszły już malwy, maciejka i ozdobny groszek. Powoli zakwitają piwonie. W rozkwicie jeszcze ich nie widziałam...

   Dopóki dom nie zyska nowych ścian i dachu, staram się w każdym kącie wcisnąć coś, co będzie cieszyć oko...
Przy okazji robienia porządków doszłam do wniosku, że trzeba zamieścić na blogu post wyprzedażowy, bo mam trochę cacuszek do sprzedania. Jesteście zainteresowani..??

   O, to nasza ruderka, czyli mniej okazała część kuchnio-salonu... ;)))

   W ogrodzie zakwitły rododendrony...

...i drzewko - "coś".. pomożecie..?? :))

   Z kiermaszu w Siedlisku przywiozłam wspaniałości, którymi obdarowała mnie pani Basieńka, moja nowa znajoma :) w której pomimo dużej różnicy wieku odnajduję bratnią duszę :) Więcej w kolejnym poście. A tu bylinka - przetacznik. Pani Basiu, przyjęła się!! :)))

Biegnę szykować się do pracy. Wam życzę pogodnego dnia!! :)))))
 

Coś pękło...?

   Nad napisaniem tego postu zastanawiałam się dość długo. Nie bardzo lubię pisać publicznie o swoich emocjach, odczuciach, związanych z codziennym życiem, funkcjonowaniem. Jednak zdecydowałam podzielić się z Wami tym, co myślę, w nadziei, że Wy, moi drodzy czytelnicy, czujecie podobnie, macie podobne doświadczenia, rozumiecie.. i że jesteście z tej samej gliny ulepieni co ja - podobnie wrażliwi na zło, przeciwni temu, co przeczy zwyczajnym ludzkim zasadom.

   Ostatnio czuję się zmęczona. Nie pracą, nie sprawami codziennymi, ale życiem w ogóle. W szczególności męczą mnie ludzie. Zawodzę się na nich coraz częściej i jakby..jakby coraz więcej widzę, zauważam..? Mam wrażenie, że ostatnimi laty patrzyłam na świat przez różowe okulary. Teraz się potłukły czy jak..bo ciągle coś mnie złości... Chodzę czasami struta, jakby mi to życie całkiem przestało smakować. Dlaczego...?
Zawodzą mnie ludzie, tak jak wspomniałam. Nie pojmuję niektórych zachowań, ich przyczyn.. Nie rozumiem mechanizmów.
Nie godzę się brakiem wartości. Nie trawię ludzi złośliwych, którzy nie potrafią panować nad emocjami i we wszystkich i we wszystkim dopatrują się spisków i zła. Nie godzę się na brak kultury osobistej. Nie zniosę stania w kolejce za młodym facetem żującym gumę z otwartą buzią i ciamkającym mi nad uchem. Nie zniosę młodych panienek, które wyciągają spracowane matki na zakupy, wybierają najdroższe buty i jęczą, że tych tanich (które matka niesie w nadziei, że uda się namówić dziecię i że starczy tym samym do wypłaty) nosić nie będą, bo tylko te za 400zł wyglądają dobrze. Nie mogę słuchać gadania młodych ludzi, że "tu pracować nie będą, bo nie będą rypać za marne grosze.." - tymczasem wiem, że nigdy wcześniej nie skalali się ciężką, ba..żadną pracą, a wyrażają takie opinie.. Nie toleruję mówienia o ludziach będących pod wpływem alkoholu "ten pijak, menel, nic nie wart".Nigdy nie powiedziałabym o alkoholikach w podobny sposób, bo mam w sobie zrozumienie. Nie godzę się na przebywanie w obecności kobiet nielojalnych, które kręci kokietowanie czyjegoś męża, ojca. Babek, które nie mają wartości, nie wyznają zasad, nie znają granic dobrego smaku, nie potrafią wykazać się taktem. Nie toleruję facetów, którzy mając u swego boku wartościową kobietę, wciąż szukają wrażeń. Nie zaakceptuję koleżanki, która szczyci się tym, że faceta, z którym obecnie jest, odbiła innej kobiecie. Nie mogę zdzierżyć ludzi zazdrosnych, którzy sami nie mają pomysłu na siebie a Tobie najchętniej podłożyliby nogę, żebyś się przewrócił/-a i straciła to, na co ciężko pracowałeś/-aś. Nie lubię tych, co są niezadowoleni z życia, jednocześnie nie robiąc nic, by to zmienić. Nie mogę przeżyć tego, do czego czasem ludzie są zdolni dla kasy. Tracą rodziny, więzi, których nigdy i nigdzie nie jest się w stanie niczym innym zastąpić, tylko po to, by zabłysnąć przed znajomymi wypasionym mieszkaniem na modnym osiedlu..
   Jest we mnie tyle złości ostatnio. Sama się na siebie wściekam, bo nie chcę tak. Chcę cieszyć się życiem tak jak dawniej, przestać się przejmować tym wszystkim..czy to widzieć, tak po prostu.. Ale nie godzę się na świat bez zasad i wartości.
Staję się aspołeczna, bo coraz trudniej jest mi nawiązywać relacje z ludźmi. Może mam za duże oczekiwania..nie wiem sama.. Lgnę do osób starszych, wychowanych według "starej szkoły". Kulturalnych, wartościowych, niezmanierowanych. Takich, dla których w życiu liczy się coś więcej niż pieniądz i szpan. Takich, którzy potrafią mnie szanować taką jaką jestem, nie próbując się jednocześnie po części stać mną, robić dokładnie to co ja w życiu, "bo to się sprawdziło".
 
   Niedawno spędziłam wspaniały czas z paniami Anną i Dorotą Sztaudynger. Siedząc znów przy słynnym stole w Koszystej popijałyśmy herbatę rozprawiając o swoich przeżyciach. Pani Ania znów zaszczyciła nas wspaniałymi opowieściami, a ja uwielbiam jej słuchać. Kocham jej poczucie humoru, to, jak się wypowiada, a przede wszystkim jej samokrytycyzm. Dorota (wnuczka pisarza) z kolei jest osobą tak ciepłą, że gdybym mieszkała bliżej, wpadałabym na herbatę natrętnie, by chłonąć jej pozytywną energię. Uwielbiam spędzać czas w ich towarzystwie. I w towarzystwie Joli z Mazur, i tego całego tam mazurskiego towarzystwa..które ma w nosie to, kto czym jeździ i ile na co wydaje. Normalni, prawdziwi, szczerzy ludzie, którzy nie muszą próbować się przypodobać i nadskakiwać, by zyskać aprobatę czy sympatię innych, w tym wypadku nas, z dalekiego miasta w nie aż tak pięknym zakątku Polski ;) No i oni wszyscy (no, prawie..) starsi ode mnie, a ja młodsza od nich. Ale jakby byli moimi rówieśnikami. Wyznajemy podobne wartości, widzimy świat podobnie.

   Jestem jakaś inna.Odstaję, tak czasem czuję.. Ale czy to dobrze,czy źle..? Nie wiem już sama.. W głębi ducha myślę, że to dobrze, a rzeczywistość czasem pokazuje, że lepiej wtopić się w zachowania ludzi spotykanych na co dzień.
Jestem jaka jestem. Jestem wrażliwcem. Nie potrafię krzywdzić innych. Nie umiem szpanować tym, co mam. Może dlatego, że zdobyłam, zdobyliśmy to własną pracą..? Nie wiem.. Nie potrafię  być arogancka, wyrachowana.
   I to nie tak, że ostatnio nie cieszy mnie nic. Nie nie.. Nie chciałabym, żeby ktokolwiek z Was zrozumiał mnie źle. Nadal mam w sobie wrażliwość, wewnętrzną radość i dziecko, które cieszy się i płacze na widok rozkwitającego bzu w ogrodzie. Tylko mój próg cierpliwości na ludzkie zachowania znacznie się skurczył. Kiedyś bardzo zabiegałam o to, by wszyscy mnie lubili. Teraz doszłam do takiego momentu w życiu, że sama wybieram, który kontakt jest dla mnie wartością, a resztę zostawiam za sobą, upłynniam, nie patrzę, nie widzę, nie chcę...

Kiedyś wypowiedziałam życzenie dotyczące ogrodu i..spełniło się. Więc teraz też sobie czegoś zażyczę. Życzę sobie nie czuć się odosobnioną. Chcę spotykać ludzi myślących jak ja. Chcę odzyskać wiarę w ludzi, po prostu..


   Ciekawa jestem, czy jest wśród Was ktoś, kto czasami czuje się równie wyobcowany...??

Tymczasem uciekam do robienia porządków. W kolejnych postach podzielę się z Wami wrażeniami z kolejnej edycji Święta Bzów w Siedlisku, pokażę, co zmalowałam i rewolucje, jakie dzieją się w leśnym domu i coraz to bardziej barwnym ogrodzie.
Mimo wszystko z uśmiechem.... :)

Zakopane - czyli urlopuję się i nie dam się naciągnąć na "owoce leśne" ;))

   Weekend majowy powoli dobiega końca, a my od niedzieli urlopujemy się w Zakopanem.
Po raz drugi zakwaterowaliśmy się w willi Tatiana, tyle że tym razem padło na Tatianę Lux. Pamiętacie mój wpis sprzed dwóch lat? (niewtajemniczonych odsyłam:KLIK)
Wówczas mieszkaliśmy w cudownym apartamencie w Tatianie Premium.
Dlaczego tu wróciłam? Bo jest przepięknie, miło, domowo, bardzo czysto, a podczas poprzedniego pobytu w Tatianie stwierdziliśmy, że wreszcie znaleźliśmy "nasze" miejsce. Różnica w pobytach jest taka, że podczas poprzednich odwiedzin odzyskiwałam wiarę w marzenia i bardzo, ale to bardzo zapragnęłam domu na wsi. Teraz jestem tu ponownie, ze świadomością, że mamy już swoje miejsce pod lasem. Teraz jedynie czerpiemy inspiracje i kolekcjonujemy pomysły na budowę i aranżację leśnego domku. Ot, dowód na to, że warto wierzyć..........

   Wczoraj mieliśmy cudowną pogodę. Bezchmurne niebo i wysoka temperatura zachęciły nas do wyjścia w góry. Niestety nie doszliśmy za daleko, bo w pobliżu Sarnich Skał na szlaku zalegał śnieg i bardzo śliskie błoto, a spotkany po drodze górski przewodnik ostrzegł nas, że dalej śnieg jest zamarznięty i trzeba bardzo uważać podczas schodzenia w dół. Zawróciliśmy. Tak czy inaczej, trochę pochodziliśmy. Zaczerpnęliśmy leśnego powietrza, słońca, posłuchaliśmy szumu strumyków, trochę się zmęczyliśmy i szczęśliwi wróciliśmy do hotelu.
   Zawiedliśmy się niestety na naszej karczmie, w której się ostatnio stołowaliśmy. Jedzenie już nie to samo, jakby okrojone porcje.., brak "czekadełek" i śmiejącego się na cała chałupę kelnera - a na właśnie czekała Julka.. Zamówiłam bigos, w którym pływało coś na kształt grzyba, ale bez smaku zupełnie. Klimat też już nie ten. Trzeba było więc szukać nowego miejsca.
Kuzyn polecił nam jadłodajnię o nazwie.. hmm.. "Babcia tu jest szefem" czy jakoś tak.. ;) Jak się okazało, spacer na obiad był przeszło godzinną wyprawą, w dodatku - a jakże - pod górkę. Kiedy doszliśmy na miejsce i zobaczyliśmy kolejkę przed lokalem, ogarnął nas głęboki smutek ;) Nie było jednak mowy o powrocie. Wcisnęliśmy się do stolika między innymi gośćmi i zjedliśmy naprawdę fantastyczny obiad w rozsądnej cenie. Dziś pewnie tam wrócimy, bo warto. Choćby po to, by raz jeszcze przeczytać menu ;))

   Szerokim łukiem omijam oblegane restauracjo-podobne twory na Krupówkach. O moich ostatnich przygodach można przeczytać TU.  Już nie dam się namówić na deser "owoce leśne" w postaci galaretki z kiwi. Jestem już mądrzejsiejsza i zanim coś gdzieś skonsumuję, robię wstępny rekonesans wśród bliższych i dalszych znajomych ;)
Dziś wybieram się do Małej Szwajcarii, którą poleciła mi Jola z bloga Żyjąc z pasją.


   Dzisiaj pogoda nie rozpieszcza. Nad górami wiszą ciężkie chmury i pada przelotnie. Wybierzemy się może na spacer łagodnym szlakiem. Jeśli złapie nas deszcz, odziejemy się w stylowe przeciwdeszczowe worki na śmieci. Yyyy..przepraszam. Worki na ludzi ;))


Póki co praktykuję chilloucik. Jak zwykle z kubkiem kawy, który zapewne za lat kilka przyrośnie mi do dłoni ;)

Poniżej widok z sypialni. Tak pięknie było wczoraj o piątej nad ranem...

   Mam nadzieję, że i Wam majówka mija przyjemnie. Przesyłam pozdrowienia!!