Jak na Giewoncie... ;))

Witam Was kochani;)

Głowa mi pęka z nadmiaru informacji, nowinek i wrażeń. Mimo to jestem szczęśliwa, gdyż - i to jest właśnie to "cśśś" z poprzedniego posta - dostałam znów pracę w zawodzie. Cieszę się, że mogę się realizować, nie zamierzam jednak rezygnować z malowania. Staram się znaleźć czas na wszystko, aczkolwiek.. od dwóch dni szukam, szukam.. i go nie znajduję... .

Muszę się z Wami podzielić moimi perypetiami w związku z miejscem pracy. Otóż pracuję na wsi, a pod opieką mam sp i gimnazjum (mam nadzieję, że mnie nie zjedzą;) ). Nie narzekam, wręcz przeciwnie - kocham wieś, o czym zapewne wiecie. Zazwyczaj jednak, gdy znajduję się w nowym miejscu bądź sytuacji, dopada mnie gapiostwo. Nie obyło się więc i tym razem bez kłopotów;). Pierwszego dnia chcąc wyglądać należycie wskoczyłam w wysokie szpilki. Tymczasem okazało się, że zamiast chodnika czy chociażby kostki brukowej na ziemi tylko błoto, trawa i błoto. Kiedy więc przeszłam się po terenie poczułam się jak ta na tym Giewoncie :D

Z racji błotnego utonięcia dziś już jechałam nie w szpileczkach, lecz w kaloszach... ;)

Wczoraj z kolei spotkałam się z koleżanką, która mi bardzo ostatnio pomogła. Zupełnie bezinteresownie. To naprawdę wspaniała osoba. Chcąc się odwdzięczyć namalowałam dla niej obrazek do kuchni, dokupiłam zapachowe świeczuchy i wczoraj właśnie złożyłam niezapowiedzianą wizytę. Było bardzo miło;)

Chciałam Wam jeszcze pokazać cudo, które zakupiłam na targu staroci w sierpniu. To bardzo zniszczona ława, ale nie mogłam się oprzeć urokowi ludwikowskich nóżek i rzeźbień. A kupiłam ją naprawdę tanio. Dotychczas zajmowała miejsce na balkonie. Teraz stanęła w domu, bym mogła się jej dobrze przyjrzeć i ustalić, jak ją pomalować...

Teraz zmykam odpocząć, gdyż pierwsze dni w pracy okropnie mnie wyczerpały...

Życzę Wam dużo pogody ducha w dzisiejszym ponurym i chłodnym dniu.. ;)