Podróż w czasie i wspaniałe spotkanie - przystanek Koszysta

    Tak jak wspomniałam, kolejnym przystankiem podczas naszych wakacyjnych wojaży, było Zakopane. Spędziliśmy tu cudownych dziesięć dni. Co sprawiło, że wyjazd na długo pozostanie w mojej, naszej pamięci..? Po pierwsze ludzie, których poznałam. Po drugie - miejsce, w którym mieszkaliśmy (o tym będzie osobny post). Po trzecie - miejsce, które dane mi było poznać od podszewki i cudowne dwie osobowości - pani Doroty i pani Anny.


   Kilka miesięcy temu zadzwonił mój telefon. Numer nieznany. Zadzwonił trochę nie w porę - jak mi się z początku wydawało - gdyż byłam w tzw. dołku. Zastanawiałam się, czy brnąć dalej w firmę, blog, w pracę twórczą, czy rzucić to wszystko i wrócić do pracy w szkole. Poważnie!!
   Odebrałam. Usłyszałam łagodny, kobiecy głos. Moja rozmówczyni przedstawiła się i zaczęła mniej więcej od słów: "Dzień dobry pani Kasiu, mam na imię Dorota, mieszkam w Zakopanem, jestem wnuczką pisarza, Jana Sztaudyngera. Dzwonię, ponieważ natknęłam się na pani blog, który mnie po prostu zachwycił...". Byłam ogromnie zaskoczona, uradowana i zaciekawiona jednocześnie. Niewiele potrafiłam powiedzieć, bo, biorąc pod uwagę fakt, że przed chwilą dosłownie myślałam o zamknięciu bloga, słowa pani Doroty wprawiły mnie w zdumienie. Pomyślałam, że ten telefon to jakiś znak z niebios:)
Pani Dorota obdarzyła mnie prawdziwą lawiną pozytywnych słów pod adresem bloga oraz mojej osoby, choć osobiście mnie nie zna. Stwierdziła, że gdy o mnie czyta, to ma wrażenie, jakby czytała o sobie. Mówiła długo, a ja z każdym kolejnym słowem podnosiłam się na duchu. Serce mi się rozradowało niemiłosiernie... .
Podziękowałam za miłe (i tak mi teraz, właśnie Teraz potrzebne!!) słowa. Rozmawiałyśmy dość długo. Postanowiłyśmy, że musimy się kiedyś spotkać.

   Chwilę po zakończeniu rozmowy usiadłam na kanapie. Rozpłakałam się....



   Kiedy planowaliśmy wyjazd do Zakopanego, od razu pomyślałam o pani Dorocie. Postanowiłam poinformować, że przyjeżdżam i że będzie okazja, by się spotkać.
W odpowiedzi otrzymałam zaproszenie na spotkanie Stowarzyszenia Fraszka, które zrzesza przyjaciół pisarza oraz miłośników Jego twórczości, szczególnie fraszek, z pisania których słynął. Niezmiernie mnie to zaproszenie ucieszyło. Poczułam się zaszczycona tym, że dane mi będzie spotkać wspaniałych ludzi, szczególnie zaś panią Dorotę i Annę - jej mamę, a córkę Jana Sztaudyngera.


   Na spotkanie, które odbyło się w bibliotece, stawiłam się punktualnie. Usiadłam sobie z tyłu, by nikomu nie wadzić i móc wysłuchać wypowiedzi, wspomnień. Mówiąc szczerze, wcześniej nie docierało do mnie tak wyraźnie to, że można z taką czcią hołdować pamięci ojca i jego pisarskiego dorobku. Na spotkaniu przekonałam się, jak wielkim -  zarówno rodzina, jak i przyjaciele oraz miłośnicy fraszkopisarza - szacunkiem darzą spuściznę po Panu Janie i jak bardzo dbają o to, by przetrwała pamięć...
Pani Dorota po zakończeniu spotkania przepraszała mnie mając obawy, że się wynudziłam. Nic podobnego. Było to dla mnie wspaniałe, WSPANIAŁE!! doświadczenie. Móc słuchać opowieści, wspomnień, anegdot. Móc choć przez chwilę obcować z ludźmi ceniącymi polski język, z dbałością układającymi każde wypowiadane zdanie. Dla mnie to niezwykle cenne, biorąc pod uwagę fakt, że na bylejakość języka mam alergię (szczególnie na zwroty typu "cze" i "nara") :)
 


   Kilka dni później miałam okazję odwiedzić dom rodzinny Jana Sztaudyngera, willę Koszysta. Jest to stareńka chata drewniana, położona w pobliżu skoczni. Niezwykle klimatyczne miejsce.
Pani Dorota niestety nie mogła nas ugościć, gdyż musiała wyjechać do Krakowa. Przyjęła nas pani Anna.

   Kiedy przybyliśmy do Koszystej, trwał akurat plener malarski - na ganku intensywnie pracowały artystki z Łodzi. Pani Anna powitała nas bardzo ciepło. Jest osobą starszą, a polubiłam ją od razu gdy ją zobaczyłam - za jej wygląd. Tak:) Za ciepły, łagodny wyraz twarzy, za uśmiech i za pięknego, babcinego koka:)) Poza tym, pomimo wieku, nie straciła poczucia humoru, wręcz przeciwnie - rozbawiłaby nawet najbardziej zatwardziałego malkontenta;)
   Z panią Anną wypiliśmy herbatę. Dodam, że robiliśmy to siedząc przy stole, przy którym pisarz jadał ze swoją rodziną śniadania, obiady... W ogóle... w Koszystej czas się zatrzymał. Dech zapierają liczne pamiątki (nie byle jakie..!!), rodzinne zdjęcia, meble, drobiazgi. Trzeszcząca drewniana podłoga dopełniała tylko całości czarownego obrazka.
Herbatę piliśmy z serwisu bolesławieckiego, więc czułam się jak u siebie. W ogóle czuliśmy się tam dobrze, chociaż, towarzystwo tak zacnej osoby zobowiązywało do należytego zachowania i uważnego dobierania słów:) Pani Anna opowiadała nam o swoim Tacie. Było mi trochę niezręcznie, bo prawie się nie odzywałam... ale tak lubię słuchać mądrych (mądrych!!) ludzi... .Swoje opowieści przeplatała anegdotami, z których zaśmiewała się nasza Julka. Pani Ania chwilami droczyła się z nią, co - jak zauważyłam - Julce bardzo przypadło do serca, bo w naszym domu również nie stronimy od śmiechu i radosnego dokuczania sobie nawzajem;)
   Pani Ania opowiadała o Tacie. O tym, ile serca wkładał w pisanie i jak bardzo kochali Go ludzie, których spotykał na swej drodze. Mówiła o poranku, kiedy to wszedł do jadalni (o dość wczesnej porze) i oznajmił, że w ciągu godziny napisał 60 fraszek!! I o tym, jak pocieszał swoją wnusię gdy smuciła się podczas jednych wakacji, bo koledzy wyjeżdżają nad morze, a ona zostanie w domu. Napisał z tej okazji dla niej wiersz, w którym porównał pielęgnowanie przydomowego ogrodu do nadmorskich spacerów, chcąc udowodnić małej istocie, że pobyt w domu może być równie atrakcyjny jak wyjazd nad morze:)
Wysłuchaliśmy wielu pięknych opowieści o wyjątkowej relacji dziadek-wnuczka. Opowieści wzruszających, zupełnie jak z bajki. Myślę, że każdy z nas chciałby mieć równie piękne wspomnienia... :)

Pani Anna

willa Koszysta - dom rodzinny Sztaudyngerów

   Co zapamiętam na zawsze..? I co zapamięta  - mam nadzieję - Julka?
Pani Anna czytała Julce wiersze. Te, które Pan Jan pisał dla swojej wnusi - Pani Doroty.
                           :))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))


   Julka do tej pory wspomina: "Ale ta pani jest kochana...". Tak, jest. I takie wrażenie również zrobiła na mnie Pani Dorota, którą - mam nadzieję - kiedyś lepiej poznam. Oby jak najwięcej Takich ludzi otaczało nas w życiu.



   Te spotkania, rozmowy z panią Dorotą, przywróciły moją wiarę. Wiarę w to, że to, co robię, ma sens. Niestety, w ostatnim czasie moje życie zaburzyły (nadmienię - dość mocno) osoby - wcześniej mi bliskie - nienawistnie do mnie nastawione, złośliwe. I niby zawsze miałam dystans, jednak.. kiedy krzywdzi ktoś, komu nie wyrządziło się krzywdy... to boli. Niektórzy stali się zazdrośni... choć nie wiedzą, że do tego, do czego teraz doszłam, dochodziłam długo i ciężką pracą, poświęceniem... że były momenty, że nie miałam pieniędzy na życie, a zakupy spożywcze robiła mi mama-emerytka... .
Zawsze jednak, gdy myślę, by to wszystko zostawić (bo może wtedy zaczną mnie znowu lubić...?? ), dzwoni do mnie Pani Dorota bądź inna czytelniczka, przywracając mi chęć do życia i wiarę w siebie.

Tak jak napisałam wcześniej, życzyłabym sobie spotykać jak najwięcej Takich osób na swojej życiowej drodze... .



   Mój dzisiejszy post chciałabym zakończyć fraszką Jana Sztaudyngera, którą usłyszałam z ust Pani Anny (proszę mi wybaczyć, jeśli nie zacytowałam dosłownie, a piszę tak, jak zapamiętałam) :

Jan Sztaudynger

Wyrosła mi lilia

Wyrosła mi lilia

za oknem w ogródku

I smutek się zjawił

choć nie siałem smutku.