Nowa taca i wspomnienie pierwszych Walentynek na swoim

   Czy u Was dziś też pachnie kwiatami...? Mam nadzieję, że tak;)

Na moim stole rozpanoszyły się tulipany, frezje (och, jak ja kocham ich zapach!!) i bratki.
Wioząc dziś do domu zakupionego na ryneczku bratka w kolorze biało-biskupim, patrzyłam tak i patrzyłam...i nadziwić się nie mogłam, jakie cuda potrafi tworzyć natura...

   Kolejna taca ukończona. Tym razem postawiłam na szarość...

 
   Dziś Walentynki.
Co roku przy tej okazji wspominam nasze pierwsze święto zakochanych we własnym mieszkaniu. Być może pamiętacie.. pozwólcie, że przypomnę tę historię..

   Nasze pierwsze Walentynki na swoim mieliśmy spędzić pięknie i romantycznie. Plan nie do końca "wypalił", ponieważ deweloper spóźnił się nieco z oddaniem kamienicy i prace remontowo-wykończeniowe się przedłużyły. I tak oto wspomnianego dnia nasze mieszkanko wyglądało jeszcze bardzo surowo: nie było podłóg, na ścianach schnął tynk, we wnętrzu nie było ani jednego mebla, za to wysokimi stertami piętrzyły się wszelkiej maści materiały budowlane.
   Nas jednak bardzo nęciła myśl spędzenia tego dnia w progach swojego własnego "M". Postanowiliśmy więc wybrać się na kolację do jednej z restauracji położonych w pobliżu domu, a potem spędzić pierwszą noc na swoim. Zapakowaliśmy do samochodu: śpiwór, koc i poduszki, laptopa (żeby obejrzeć jakiś dobry film), suchy prowiant i..pozytywne nastawienie;)
   Kiedy późnym wieczorem weszliśmy do mieszkania, okazało się, że nie ma prądu. Trzeba było pójść do pobliskiego sklepu po świeczki. Mąż poszedł. Kiedy wrócił, odpalił laptopa, po czym okazało się, że padła bateria. No cóż, pomyśleliśmy, że bez kina się jakoś obejdziemy. Kiedy nadmuchaliśmy materac, zaczęło z niego schodzić powietrze.. z boku znaleźliśmy małą dziurkę. I kiedy tak chwilę poleżeliśmy na twardym posłaniu trzęsąc się z zimna, spojrzeliśmy na siebie i zgodnie powiedzieliśmy: "uciekamy stąd". W pięć sekund się spakowaliśmy i uciekliśmy w popłochu do domu teściów;)) Takie to były słodkie Walentynki;)

   Lubię wspominać ten czas. Czas urządzania mieszkania. Czas wicia gniazda.
Czasem z sentymentem przeglądam zdjęcia. Dziś podzielę się z Wami tym, do czego lubię wracać myślami...

W takim stanie odebraliśmy mieszkanie. Bywałam w nim wówczas prawie każdego dnia. Musiałam wszystkiego doglądać, ale i pomagałam we wszelkich pracach: kładłam fugi, malowałam ściany, tynkowałam.. Większość prac wykończeniowych wykonaliśmy z Radkiem sami.
Spójrzcie na nasze piękne "M" ;)))

pokój dzienny...

kuchnia...piękna, nieprawdaż..? ;)

    Żałuję jedynie widoku za oknem.

Kiedyś pod nasze okna podchodziły sarny, a co rano witały urocze, głośne ptasie trele. Teraz mamy kamienniczego sąsiada. To mnie nie złości, ale żałuję, że nie ma drzew. Żałuję, że na naszej starówce jest tak mało zieleni. Dlatego między innymi tak zalesiam swój balkon;)

  ;) nasze kochane...

Do następnego razu moi kochani!!
                     :)))