Psychoza początkującego ogrodnika czyli jak ogrodować by nie zwariować

   Pod koniec lata obraziłam się na ogród. Doszłam do wniosku, że uprawianie go to katorżnicza praca, która zupełnie, ale to zupełnie nie ma sensu. Zupełna katastrofa, klapa kompletna i jakaś pomylona pomyłka. Ale od początku...
Zaczęło się od tego, że posiałam warzywa, między innymi: marchew, pietruszkę, koper, buraki, cebulę, brukselkę, pomidory. Wszystko oczywiście siałam zgodnie ze wskazówkami wyczytanymi w mądrych magazynach ogrodniczych, biorąc pod uwagę to, które warzywa z którymi lubią sąsiadować, a które których nie lubią. Ale się cieszyłam z tego warzywnika!! Biegałam wokół wschodzących pyszności, nie mogąc się doczekać plonów.
Pod koniec lata okazało się, że mam całkiem fajną marchew i buraczki, ale: pietrucha nie urosła wcale, koper to już w ogóle, cebula mikra jak ziarnka grochu, brukselkę zżarły mi jakieś gąsienice (rety, ile było tego tałatajstwa!!), a pomidory w sierpniu - podobno - zjadła mi jakaś bliżej nie określona Zaraza.
Zezłościłam się. Nic to jednak, pomyślałam. Wezmę się za uprawę ziół.
W ogrodzie rośnie stary lubczyk, który został tu po pani Mariannie. Gdy kupiliśmy działkę, był ogromny i zdrowiusieńki. W tym roku zaczął mi usychać. Liście zrobiły się ciapate i brzydkie. Kiedy już nawet nie było co zerwać do rosołu, postanowiłam, że zetnę go przy ziemi i poczekam, aż odbije. I wtedy...........
COŚ TAKIEGO MOGŁO SIĘ PRZYTRAFIĆ TYLKO MNIE.
Kiedy schyliłam się ścinając lubczyk, poczułam okropny fetor. Zapach mnie powalił i pierwsza myśl, która przyszła mi do głowy była taka, że na pewno jakiś zwierz załatwił się w moim lubczyku. Niestety, wyrok był gorszy. Pośród gałązek znalazłam grzyb, na którego widok zrobiło mi się słabo, a obiad pochłonięty po południu przemieścił się niebezpiecznie w kierunku mojego przełyku. Grzyb ów przypominał...hmmm...yyyyy......................ok..może wyguglajcie sobie sami ;))))) Nazwa tego cuda to mądziak malinowy. W domu wyczytałam, że spotykany jest zaledwie w ok.czterdziestu miejscach w Polsce. WOW. Czuję się wyróżniona...!! O retyyyyyyyy.........
Grzyb ten pomimo tego, że przypomina to co przypomina ;) przeokropnie pachnie, a tym zapachem zwabia padlinożerne zwierzęta.
Wykopaliśmy eksponat wraz z kawałkiem ziemi wokół, co by się to to nie rozmnożyło i modlimy się, by więcej nie musieć oglądać tego w naszym ogrodzie. AMEN.

   Kolejną plagą po zżarciu warzyw i ziół były robaczki. Małe, czarne robaczki, które pojawiły się również w sierpniu. Obsiadły bukszpan tak gęsto, że na ich widok przechodziły dreszcze. A już w ogóle wspaniały efekt był wtedy, gdy pod bukszpanem postawiłam biały stół. W ciągu kilku minut blat zrobił się czarny, bo zasiadły na nim miliony czarnych, półcentymetrowych paskud. Zrobiłam obchód po sąsiadach pytając, czy nie wiedzą co to jest, ale nie wiedzieli. Z obchodu był jeden pożytek - poznałam nową sympatyczną sąsiadkę, która uraczyła mnie garścią borówek :)
Żeby wiedzieć z czym walczyć (bo przecież to latajstwo zje mi cały żywopłot!!), postanowiłam, że nałapię ich trochę do słoiczka i podjadę z nimi do ogrodnika. Popytam.
Nałapałam do słoiczka.
Sytuacja ta zainspirowała mnie do napisania tego postu, bo tak się składa, że dwa dni temu przypomniało mi się, że w sierpniu nałapałam przecież tych robali..a słoik nadal gdzieś w aucie...gwałtu rety!!!!!!!!!!!!!!! ;)))))))))))))

   Z końcem lata obraziłam się na ogród. Bo biegam, przycinam, pryskam przeciw grzybowi, skubię chore liście, plewię...a wszystko jakieś takie mikre, coraz słabsze. Wszystko brzydkie i wyglądające bynajmniej nie zdrowo. Strzeliłam rasowego focha i przestałam zajmować się uprawą. Brukselkę wyrzuciliśmy, wykopaliśmy wszystko, co nie chciało rosnąć, a zioła zostawiłam same sobie. Niech tak sobie schną, marnieją i niech im się robią ciapki. Mam dość.
   Po ok. miesiącu (akurat intensywnie pracowaliśmy nad remontem w mieszkaniu) pojechaliśmy na wieś. Warzywa piękne, dorodne. Zioła, choć niby pozostawione same sobie i nie pielęgnowane, są piękne, gęste i zdrowe. Doszłam do wniosku, że im mniej koło nich chodziłam, tym są ładniejsze. DZIWNE. Ale to pewnie nie ostatnia rzecz, która mnie zaskoczy w ogrodzie ;)


   Kilka dni temu posadziliśmy kilka tujek przy ogrodzeniu. Przemieszam je ze świerkami i krzewami. Do przesadzenia mamy jeszcze winogron, który tak pięknie owocuje, że serce rośnie ;) Przesadzić musimy też aronię i jeżyno-malinę. Tak, gdzie obecnie rosną, będzie stawiany domek narzędziowy. Pracy jest sporo. Oby dopisała pogoda.

Odobraziłam się już. Już mi przeszło. No, może jeszcze czasem się denerwuję, gdy widzę miliony pajęczorów, które panoszą się na krzewach gdzie popadnie w ilości przyprawiających o gęsią skórkę, ale.. jest pięknie. Szczególnie w słoneczne dni. Uwielbiam spacerować po wschodniej części ogrodu i wystawiać twarz do słońca. Rok temu jeszcze tego nie czułam, teraz czuję. To moje miejsce... :)))

:)))