Bombkobranie, miła wizyta i łyk inspiracji

   Uff... skończyłam fronty ;)))
Dziś jeszcze tylko polakieruję blat stołu i kuchenne zlecenie będzie ukończone. Jeszcze nie widziałam efektu, jeśli jutro znajdę chwilę, pojadę zobaczyć nasze dzieło;)

   W ten weekend odbyliśmy Wyprawę po Bombkę.
Pojechaliśmy do Poznania głównie z zamiarem zakupienia części do samochodu. Pisałam Wam jakiś czas temu o tym, jak wyglądały moje przygotowania do sesji w Moim Mieszkaniu. Wyobraźcie sobie, że tamtego właśnie dnia, kiedy mój mąż wracał z nocki, zderzył się - jak mówi - z Bambi. Było ciemno i choć małżonek nie należy do piratów drogowych, nie udało się uniknąć bliskiego spotkania... Dzięki Bogu nie stało się nic gorszego...
   Pomimo tego, że zakupy w dużych centrach są dla mnie męczące, odpoczęliśmy. Po raz kolejny przenocowaliśmy u znajomych, którzy zawsze goszczą nas niemalże po królewsku (Paulinko, Łukaszu - dziękujemy) :)
   Spacerując po sklepach z artykułami wnętrzarskimi podziwiałam dekoracje, budując w myślach pomysły na te moje, domowe.
Po bombkę tradycyjnie wybraliśmy się do Almi Decor. Pomimo tego, że sama nie przepadam za tak bogatymi, brokatowymi dekoracjami, lubię popatrzeć na takowe w sklepie. W Almi jak zwykle: pięknie, bogato, ekskluzywnie. Lubię to. I grali już świątecznie, cudownie!!
   Jeśli chodzi o tegoroczne bombki, Radek dokładnie wiedział, czego szuka. W internecie widział figurkę grubaśnego Mikołaja i od razu poczuł sentyment;) Tak więc kupił swojego grubolka, ja natomiast zakochałam się w skrzacie z zawadiacką minką...

   Jeszcze słówko a propos Almi. Bardzo spodobała mi się jedna z aranżacji stołu. Wykonana została w nieco wiosennym stylu, w kolorystyce ochry, kobaltu i malachitu. Kolorystyka ta zainspirowała mnie do stworzenia aranżacji z użyciem ceramiki, którą wygrałam w konkursie na najpiękniejszy balkon. Już wkrótce zamieszczę zdjęcia.
Tymczasem chwalę się wiosną, którą mi podarowała sąsiadka - Justyna. Poznałyśmy się bliżej, gdy przeczytała o mnie w MM;) Droga Redakcjo, dziękuję Ci za tę nową znajomość;)))

PS. Mieszkamy w kamienicy z całym mnóstwem ludzi, których nie znamy... Czy i Wy tak macie...?
Czasem zastanawiam się gdzie się podziały te czasy, gdy sąsiedzi byli dla siebie niczym członkowie rodziny. Brakuje nam tego. Gdy mieszkałam na wsi, biegało się do Pani Kowalskiej po wałek do ciasta, do Iksińskiej po kawałek soli, a do Igrekowskiej po śrubokręt. Ach, jeszcze czasami chodziło się na zupkę, kiedy mama nie zdążyła z obiadem. Słodkie to były czasy....
;)

Dziękuję wszystkim za wizyty i pozostawione komentarze. Witam serdecznie nowych czytelników. 

Do następnego razu!!

:)