Nie ma miejsca na zło i fałsz

...w moim życiu.

Czasami zastanawiam się, ile jeszcze zniosę.
Nie, nie wydarzyło się w moim życiu nic nadzwyczajnego, czy nadzwyczajnie złego. Na moje odczucia składa się wiele aspektów życia osobistego i życia w ogóle.
Bo życie czasami bywa drogą przez mękę. Potrafi opierać się na nieustannym pokonywaniu trudności, codziennie, nieustannie, do skutku. Na konieczności milczenia, kiedy masz ochotę krzyczeć. Na potrzebie pozostania w miejscu, podczas gdy masz ochotę uciec i biec przed siebie daleko, jak najdalej.. Zaciskanie zębów, nie zwracanie uwagi, tłumaczenie sobie pobudek czyichś zachowań. Ale moją receptą od zawsze było przede wszystkim szukanie pozytywów. We wszystkim.
Gdy ktoś mnie krzywdzi słowem, tłumaczę sobie, że miał zły dzień, albo sam jest niedowartościowany. Gdy o mnie plotkuje w co najmniej dziwny sposób, wiem, że zapewne przeszkadza jemu to, że wciąż idę do przodu i coś czasem mi się udaje. Kiedy próbuje mnie wykorzystać bądź oszukać, dyplomatycznie usuwam się w cień. Wyrosłam już z etapu posiadania dużej ilości przyjaciół. Teraz potrzebuję 1,2. To mi wystarcza i zaspokaja potrzeby, których nie zaspokajała wcześniej cała rzesza ludzi. Nie potrzebuję też aprobaty dla swoich poczynań. Nie muszę dostawać lajków-srajków za to, co robię. Nie mierzę sukcesów ilością falołersów. Do niczego mi to. Ważne jest dla mnie, że jesteście ze mną. Nawet, gdy milczycie. Dla mnie darem jest, że jesteście ze mną, po prostu, i za to codziennie dziękuję losowi.
Owszem, mam za sobą czas, gdy bardzo liczyła się dla mnie opinia innych ludzi, ich aprobata, a w kwestii mediów społecznościowych, w tym i bloga, ruch. Jakikolwiek. Ale przeszło mi to. Nie obchodzi mnie już, że ktoś uznał, że pisanie o sprawach osobistych jest niestosowne i że jako pedagog tym bardziej nie powinnam się wychylać. W nosie mam co się dzieje, skoro ślad, który pozostawiam po sobie w internetach, nie jest moim śladem, a śladem goglepozycji, reklamodawców i postępowania według tego, co ktoś uznał za stosowne. To nie ja, a ja chcę być sobą. Tutaj.
   Zauważyliście, że zmniejszyła się ilość wpisów w ostatnich latach. I choć dostaję od Was maile, które nie raz wycisną ze mnie łezkę wzruszenia, bo czytam na przykład, że czekacie z zapartym tchem na kolejny wpis... ciężko było mi się zabrać do "pióra". Jakoś tak.. te zmiany w moich wnętrzach...to dostosowanie się do trendów, bieg z prądem (bo iść to już za mało..), który to bieg doprowadził mnie do poczucia wejścia w obcą skórę i życia według zasad i estetyki nie będących moimi, i... jakoś tak formuła bloga, taka obdarta z osobistych przemyśleń, doświadczeń... nie leżało mi to. Do powiedzenia mam tyle... ale nie pisałam, bo współczesna blogosfera miała być/jest raczej pozbawiona pierwiastka osobistego, neutralna i nastawiona na - w jakiejkolwiek postaci - sukces.
Nie chcę tak. Chcę być prawdziwa. Chcę bloga takiego, jakim był dawniej. Nie chcę być dłużej modna. Bo przecież ja sama się nie zmieniłam. Dalej jestem babką, która kocha ciepło domowego ogniska. Nadal kocham starą porcelanę i baśniowe wnętrza.

   Jakiś czas temu powzięłam sobie postanowienie, że - niezależnie, czy goglopozycjom się to spodoba czy nie - wracam do dawnego sposobu prowadzenia bloga. Z częstymi wpisami, również o życiu, codzienności. Bez pustych obietnic. Bo nie raz obiecywałam wpis i..cisza... Dlaczego..? Bo miałam o czym pisać, tylko brakowało zdjęć. Ot co. Głupota. Ale przecież do licha mnie się nie tylko ogląda...Przecież pokochaliście to miejsce, jak sami piszecie, za szczerość, za autentyczność, ciepło i SŁOWO.

Wybaczcie mi proszę błędy, złe decyzje. Wybaczcie nieobecność. Ale..
WRACAM.

♥️♥️