Dziecko

KOMUNIA

   Och, jak pozazdrościłam ostatnio tym mamom, które uroczystość komunijną przeżywały po raz wtóry...
Ale od początku:
Przygotowania do Komunii Św. w szkole, na lekcjach religii, przebiegły dość łagodnie. Nasze dziecię zaliczyło wszystkie modlitwy na czas i bez problemów. W ogóle wszystkie przygotowania do miesiąca przed świętem były spokojne. Później było...powiedzmy.. bardziej ekstremalnie;)
   Na dwa tygodnie przed datą naszego święta rozpoczęły się próby w kościele. Trwały dość długo. Ja musiałam przebywać do samego końca, bo Julka mówiła wiersz.
Nasze dzieci dzielnie ćwiczyły swoje role, my - mamuśki - namiętnie wymieniałyśmy się swoimi doświadczeniami, dzieliłyśmy rozterkami. Jednym z powodów do narzekania był problem pod tytułem: "nie mam się w co ubrać". O co chodzi....??? Przecież sklepy z odzieżą pękają w szwach. No tak. Ale problemy jednak są. Koleżanka na przykład miała problem, bo nie należy do chudzielców, a dla bardziej zaokrąglonych pań sukienki są... nazwijmy to "dojrzałopaniowe". Jak tu się ubrać, by nie wyglądać na panią po pięćdziesiątce...? Broń Boże, nie mam nic przeciwko paniom w tymże wieku, mnie sama przecież (mam nadzieję) ten wiek dogoni, ale jestem zwolenniczką dostosowywania ubioru do wieku. Nie lubię tzw. "starych maleńkich" ani starszych pań kreujących się na nastolatki.
Ja znowu  miałam problem innej natury. Jak już znalazłam jakąś fajną sukienkę, okazywało się, że muszę ją skrócić, a to co najpiękniejsze i nadawało sukience charakter, najczęściej było u dołu właśnie, czyli byłoby do ścięcia... .
A buty... Rany... Znaleźć ładne szpilki w moim magicznym rozmiarze 35 graniczy z cudem!! Owszem, duże sklepy obuwnicze mają w ofercie ten rozmiar (nadmienię - z reguły jedna para na sklep, bynajmniej w moim mieście), ale jest on i tak jakiś taki wielki... Zresztą mam wrażenie, że "35"co roku jakoś tajemniczo się powiększa:/ Kupiłam w końcu szpilki. Takie jakie chciałam. Zapłaciłam za nie tyle, że do dziś mam wyrzuty sumienia...
   Na pierwszych próbach w kościele starałam się wyglądać. Robiłam makijaż (bo jeszcze miałam na to czas), wybierałam starannie ubrania, czesałam się. Na tych ostatnich już nie wyglądałam w ogóle.
Wybiegałam z domu odrywając się od pracy i przygotowań. Z artystycznym nieładem na głowie i wczorajszym makijażem. Ale wstyd... A o paznokciach nie wspomnę.
Tak się składa, że choć nie należę do zwolenniczek sztucznych paznokci etc. czasem robię je ze względu na pracę z farbami. Moje naturalne po prostu rwą się jak papier. Przed komunią z powodu braku czasu nie miałam kiedy ich pomalować. Poodpadało sobie co nieco...... Moja sąsiadka (również mama dziecka komunijnego) pokazuje mi swoje dłonie i zrezygnowana mówi: "Nawet nie mam kiedy paznokci pomalować..." Na to ja pokazuję jej swoje (co drugi odpadniety, więc u jednej dłoni miałam dwa długie i trzy króciutkie) i odpowiadam: "Popatrz na to... ale ja udaję że TAKA MODA" ;)
Może bzdurne te babskie rozterki, ale tak to już jest z nami - babami - że chcemy w tak wyjątkowym dniu wyglądać równie wyjątkowo... .
   Na moim ubiorze się nie skończyło, oj nie... Kilka dni przed komunią okazało się, że mój małżonek nie ma koszuli, a alba nie została uszyta na czas. Dodatkowo zafundowałam sobie zagęszczenie rzęs, które po jednym dniu zaczęły się powoli sypać. Co jeszcze...? Nie zdążyłam posprzątać mieszkania. Chociaż miałam wszystko zaplanowane, a w kalendarzu nawet najdrobniejsze sprawy znalazły swoje miejsce, zapomniałam na przykład kupić rajstopy. Kupowałam dzień przed i w ferworze przygotowań kupiłam za małe. Ledwie się w nie wbiłam modląc się, by nie zrobić dziury podczas zakładania...
   Dwa dni przed komunią robiłam bukiety - dla księdza, katechetki i wychowawców. Oczywiście i tu się pogmatwało wszystko, bo ktoś podał mi błędną liczbę osób i o mały włos nie zabrakło mi kwiatów. Czemu się zgodziłam robić bukiety..? Bo to była dla mnie chwila wytchnienia, jakże potrzebna...
   Na kilka dni przed uroczystością miałam zabieg na stopie. Piekielnie bolało, ale w tym biegu przestałam juz czuć ból. To chyba dobrze.....? :/
Wszystko było zwariowane i zawirowane. W przeddzień poszłam spać o 2:00. Wstałam o szóstej, bo trzeba było się przygotować na przyjście kochanej szwagierki, która układała nam włosy.
 
   Do ostatniej chwili miałam wyrzuty sumienia z powodu tego, że nie zdążyłam ze wszystkim co zaplanowałam. Z żalem wspominałam jakiś zdurnowaciały filmik z internetu pokazujący idealne przygotowania do komunii - idealni rodzice ze stoickim spokojem się ubierają i pomagają swojemu równie idealnemu dziecku...wszystko to w idealnie wypucowanym domu ubranym w idealne dekoracje. Rany, jak by wyglądał taki film nagrywany w moim domu...??? - myślałam wyobrażając sobie siebie przewracającą się o nie schowany na miejsce odkurzacz i mojego męża stojącego z miną pod tytułem "co mam teraz zrobić, bo już się pogubiłem....??"
Martwiłam się, jak to wszystko będzie wyglądać. Czy będzie pogoda i czy ze stresu nie zjem swoich sztucznych paznokci...

Dzień komunii był piękny. Pogoda wymarzona - promienie słoneczne przyjemnie ogrzewały plecy. Wszystko poszło jak po maśle. Wszystko na czas, niczego nie zapomnieliśmy. Zero szaleństw, stresu.
Było wzruszająco, przyjemnie i uroczyście. UDAŁO SIĘ..........!!
:)))












Pażdziernik 2014

   Wczoraj moja córka pojechała na swoją pierwszą zagraniczną wycieczkę klasową. To oczywiste, że każdy rodzic przed wysłaniem dziecka na jakąkolwiek wycieczkę odbywa z nim rozmowę na temat prawidłowego zachowania się podczas wyprawy. Po raz kolejny tłumaczy się malcowi zasady - a to że trzeba słuchać nauczyciela, a to że nie można biegać i odłączać się od grupy, że należy zachowywać się kulturalnie, nie wolno krzyczeć, rzucać śmieci w niedozwolonych miejscach... och, lista rzeczy zakazanych i wskazanych bywa długa...
Ja też zawsze przeprowadzam taką rozmowę, tyle że... moja zwykle biegnie w zupełnie nietypowym i nieoczekiwanym kierunku........ ;))
Otóż ja muszę prosić Julkę, by starała się być stanowcza, nie pozwalała się popychać, rządzić sobą... i żeby pieniążki, które dostała na drogę wydała choć po części na siebie. Dlaczego...? No więc podczas wycieczek w moim dziecku bardzo często budzi się dobrze prosperująca instytucja charytatywna. Bywa, że zamiast kupić coś do jedzenia sobie, kupuje komuś innemu... albo gdy zauważy, że któreś dziecko nie wzięło pieniędzy na pamiątkę (tudzież je sprytnie ukryło), sama jemu kupuje jakiś drobiazg, nie kupując niczego dla siebie;)
Nie wiem, czy to wynika z odziedziczonej wrażliwości... .  W zasadzie pamiętam, że sama jako dziecko obdarowywałam każdego napotkanego żebraka. Nawet, jeśli jego brak kończyny okazywał się w rezultacie kończyną schowaną pod rękawem/nogawką. Nie umiałam przejść obojętnie koło osoby potrzebującej, czy sprawiającej po prostu takie wrażenie. Do dziś ciężko mi się opanować przed oddawaniem drobniaków, choć zmysł mi się nieco wyostrzył i zanim kogoś obdarzę, wyczytuję z jego twarzy, czy pieniądze są potrzebne na jedzenie, czy na alkohol. Alkoholikom nigdy nie daję pieniędzy, bo to tak, jakbym przyczyniała się do jego upadku.
Jakiś czas temu u mojego małżonka zyskałam przydomek "matka Teresa"... Cóż, tak już mam, że boli mnie ludzka krzywda. Nawet jeśli ktoś jest do mnie wrogo nastawiony, staram się wynajdywać w tej osobie dobre cechy i doszukiwać się źródła złości... Pewnie Julka będzie postępować podobnie.
Ale pomimo tego, że z każdej niemalże wycieczki wraca z ogolonym portfelem, cieszę się z tej jej wrażliwości. Bo ostatecznie chyba lepiej być matką Teresą, niż nieczułym egoistą. Grunt to umieć znaleźć złoty środek;)))

Wrzesień, 2014.

   Kilka dni temu chcąc wykorzystać niebiańską wręcz aurę na dworze, wysłałam swoje dziecię na podwórko. Z jednej strony lubię, gdy wychodzi na świeże powietrze, bo nie dość, że się dotleni, to jeszcze wybiega, dzięki czemu zużywa nadmiar energii (energia w nadmiarze = wybuch złości w domu). Z drugiej zaś strony nie lubię tego podwórka. Dlaczego...? Bo moje dziecko chłonie zachowania innych dzieci jak najchłonniejsza na świecie gąbka.
Owszem, nie da się tego uniknąć. Bo jest szkoła, a przecież nie odizoluję córki od innych dzieci, a poza tym istnieje jakaś taka wyższa konieczność przebywania w grupie rówieśniczej, by w ogóle nauczyć się funkcjonować w społeczeństwie.
Ale ściska mnie ze złości, gdy moja córka, którą codziennie uczę, której codziennie pokazuję jak należy postępować, której codziennie poświęcam uwagę, przychodząc z podwórka zostawia swoją osobę na zewnątrz.
Jak to wygląda..? Otóż:
Na dwór wychodzi dziewczynka dobrze wychowana, która potrafi się zachować przy stole w eleganckiej restauracji, która ładnie się wypowiada, jest rozsądna, dojrzała jak na swój wiek i która wie, jak należy postępować. A kto wraca..? Hmmm... Wraca jakieś to to podmienione, nie moje. Brudne - ok. Rozkrzyczane - normalne. Ale zamiast ładnie mówić sepleni i ciaćka się jak mały brzdąc... narzeka, że dziewczyny obsypały ją piachem...a przecież ona je wcześniej też obsypała...ale LEKKO!! ....... a tak w ogóle to ona się przecież kąpać nie musi.. bo wystarczy że umyje ręce.. i idzie i myje...samą wodą.. bo mydło to tak dla zabawy matka postawiła na umywalce...........RANY..krzyczę bezgłośnie..!! TO NIE MOJE DZIECKO!!
Moja dusza rwie się na strzępy. I pytam sama siebie, gdzie to moje wychowanie..?? Gdzie zasada: "nie czyń drugiemu co tobie nie miłe"..?? Eh... I znów będzie wykład. I znów tłumaczę wszystko od początku, zupełnie tak, jak bym dopiero co poznała swoje dziecię i musiała mu wytłumaczyć, co jest dobre, a co złe. Ale na tym właśnie polega wychowanie. Na tłumaczeniu. Na okrągło. 1000 Dni w roku.

   Następnego dnia Julka wróciła z podwórka już spokojniejsza. Bo z nikim się nie musiała spierać, a koleżanek młodszych nie było, więc i mowy jej nie spaczyło.
Ale i tak zaliczyłam SZOK TOTALNY. Moje dziecko w ciągu godziny zdążyło przeistoczyć się w błotno-piaskowego luda. Nie wiem, czy zaliczyła skok do kałuży po czym wytarzała się w piachu... nie wiem, ale nie miałam nawet siły pytać. Na jej widok opadła mi szczęka....ręce..nogi i co tam tylko jeszcze mogło mi opaść.............:/ Zrezygnowana tylko powiedziałam: "Wejdź proszę do łazienki, doprowadź się tak do porządku - czytaj: łącznie z wypraniem swoich rzeczy (które i tak wylądują w pralce, ale i tak musi je przeprać by nauczyć się szanować naszą pracę) i dopiero wtedy możesz wyjść". Minęło z 15 minut i..........och, jakie szczęście...!!! POWRÓCIŁA MOJA CÓRECZKA!!!!!!!!! :)))



 

 

 Tak jak obiecałam, utworzyłam nową podstronę o nazwie "Dziecko". Będę tu pisać trochę o wychowaniu, trochę o zasadach, swoich spostrzeżeniach, doświadczeniach.
Z wykształcenia jestem pedagogiem, w pracy radziłam sobie całkiem nieźle. Wychowanie cudzych dzieci jednak nieco różni się od wychowania swoich. Tu w grę wchodzą emocje, uczucia, tak więc trzeba się troszkę bardziej...hmm... pogimnastykować;)

   Mam nadzieję, że polubicie tę kategorię i będziecie się ze mną dzielić swoimi opiniami. W razie potrzeby chętnie też pomogę. Zatem... zaczynamy:))